“เมื่อฉันแก่ตัวลง” เป็นบทความที่คิดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก ฉบับเดือนพฤศจิกายน ปี 2004 เห็นว่ามีความหมายดี จึงขออนุญาตนำบทความนี้มาแบ่งปันให้ทุกท่านได้อ่านกันค่ะ....
เมื่อฉันแก่ตัวลง...ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น...ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้น....อีกสักนิด
ถ้าฉันทำน้ำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง...ถ้าฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนเธอเด็กๆ....ที่ฉันสอนให้เธอหัดทำทุกอย่าง
ถ้าฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ...ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ จนเธอหลับเลย
ถ้าฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้....อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ได้ไหม ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อให้...เธอยอมอาบน้ำ
ถ้าฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ โปรดอย่าหัวเราะเยาะฉัน จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไม ทำไม” ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ถ้าฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอ...จงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดิน ในตอนที่เธอยังเล็กๆ
หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่...โปรดให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว....กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน....ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนนี้ถ้าเธอเห็นฉันแก่ตัวลง...ไม่ต้องเสียใจ...ขอให้เข้าใจฉัน...สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอ...ตอนที่เธอเพิ่งเรียนรู้อะไรใหม่ๆ
ในตอนนั้น...ฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้....ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทางของชีวิตฉัน....
โปรดให้ความรักและความอดทน...ต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ...ในแววตาอันฝ้าฟางของฉัน มีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มี...ให้กับเธอ
ขอให้ลูกๆทุกคน ที่อาจจะยุ่งอยู่กับภาระหน้าที่การงาน หรือปัญหาเศรษฐกิจและสังคมที่กำลังรุมเร้าอยู่ในปัจจุบัน ได้แบ่งเวลาหันมาเอาใจใส่กับผู้ที่รักเรา ห่วงใยเรา ดูแลเรา และไม่คิดที่จะทิ้งเราไปไหน ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากผู้ที่เป็นบุพการีของเรานั่นเอง ดังนั้น อย่าลืมให้เวลากับท่าน และดูแลท่านด้วยความรักเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณกันนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น