ลัดดา ใครทำชีวิตเธอพัง ! ตอนที่ 7

ความเดิมตอนที่แล้ว  ลัดดายังไม่หายเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของพ่อ  เธอจึงตัดสินใจกลับมาอยู่กับพ่อ

                        เมื่อลัดดาลาออกจากโรงงานทำรองเท้าของพี่เพ็ญแล้ว  เธอจึงเดินทางมุ่งหน้ากลับบ้านเกิด  เธออยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อของเธอ    แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ปรากฏว่าบ้านที่เป็นของพ่อเธอนั้น  ไม่มีอยู่แล้ว กลายเป็นฟาร์มกุ้งใหญ่โต  เธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงได้ไปหาญาติห่างๆ คนหนึ่ง ที่อยู่บ้านใกล้เคียง  จึงได้รู้ว่า มีคนมาขอซื้อและเขาก็ติดต่อลัดดาไม่ได้ จึงขายไป  แต่ยินดีรับลัดดาให้มาอยู่ในบ้านเดียวกัน  ลัดดาก็จำต้องมาอยู่บ้านของญาติคนนั้น  ถ้านับญาติกันเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับลัดดา  เธอชื่อพี่อัญ  เธอยกห้องให้ลัดดาพักห้องหนึ่ง  ทุกๆ วันลัดดาจะเอาแต่อยู่แต่ในห้อง  ไม่ออกมาพบเจอหน้าใคร  เธอจะออกมาเพียงแค่เวลาต้องกินข้าวเท่านั้น  

                        วันหนึ่งขณะที่เธอออกมานั่งเล่นข้างนอก  เธอก็ได้เจอกับดาริน  ดารินดีใจมากที่ได้พบกับลัดดา  เธอหวังว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันกับลัดดา   ดารินยังเด็กนัก  เธออายุเพียงแค่  13  ปีเท่านั้น  ตั้งแต่พ่อตายก็ทำให้ดารินมีความหวังว่าจะได้อยู่กับพี่สาวของเธอ   แต่ลัดดาแปลกใจเมื่อพบว่าดารินมาหาเธอเพียงลำพัง  เธอซักถามน้องอยู่พักใหญ่จึงได้รู้ว่าดารินหนีออกจากบ้านของป้าฤทัยมา   เธอไม่รู้จะทำยังไง  ลัดดาไม่อยากให้น้องต้องเป็นแบบเธอ  เธอจึงแอบโทรหาพี่อัญ และให้พี่อัญบอกป้าฤทัยให้มารับตัวดาริน กลับไป  ไม่นานนักป้าฤทัยก็มารับตัวดารินกลับไป  เธอไม่อยากไปเลย  เธอร้องไห้  และบอกกับป้าฤทัยว่าต้องการอยู่กับพี่ลัดดา  แต่ป้าไม่เห็นด้วยจึงรีบพาเธอกลับไป  แถมยังแสดงท่าทีสงสาร แกมสังเวชใจแก่ ลัดดาอีกด้วย  ตั้งแต่วันนั้นลัดดาก็ไม่เคยออกมาจากห้องของเธออีกเลย

                        เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์  เมื่อพี่อัญกลับมาจากทำงานในตัวจังหวัด  เธอจะกลับเข้ามาเพียงแค่เดือนละครั้งเท่านั้น    พี่อัญเห็นดารินไม่ยอมออกมาจากในห้องเลยจึงได้เข้าห้องไปดู  ถึงได้เห็นว่าลัดดาเอาแต่นอนอยู่บนเตียง เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ดำๆ ทั้งตัว และผอมลงอย่างสังเกตได้   จึงได้พาเธอไปส่งโรงพยาบาลทันที  หมอใช้เวลากว่า 4 ชั่วโมง  ที่เข้าไปตรวจลัดดา  และออกมาบอกกับพี่อัญถึงสาเหตุที่เธอป่วย  และไม่ค่อยยอมกินอะไร  แถมยังผอมซูบ อีกทั้งยังมีรอยจ้ำ ๆ ตามเนื้อตัว พี่อัญตกใจมาก เธอแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง  ถ้าไม่ได้ยินจากที่หมอบอก ถ้าไม่ได้เห็นจากผลตรวจที่ออกมา  ลัดดาติดเชื้อเอชไอวีระยะที่สอง  แต่หมอบอกว่าเธอยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน  หากได้รับการดูแลที่ดี  เอาใจใส่และได้กำลังใจจากญาติ   พี่อัญตัดสินใจติดต่อไปยังศูนย์ที่ดูแลและบำบัดผู้ที่ติดเชื้อ  พี่อัญจึงได้ทำเรื่องส่งตัวลัดดาไปทันทีที่เธอออกจากโรงพยาบาล

                        นับแต่วันนั้นมาที่ลัดดาไปอยู่ที่ศูนย์บำบัดผู้ป่วย  เธอไม่เคยได้รับการติดต่อจากทางบ้านอีกเลย  ไม่เคยมีใครมาหาเธอ  ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเธอ  ป้าของเธอ  หรือแม้แต่น้องสาวแท้ๆ ของเธอ เธอเสียใจและน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง  แต่ในใจลึกๆ ก็ยังดีใจที่สุดท้ายเธอจะได้ไปอยู่กับพ่อ  เธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป  นับจากนั้นก็ไม่มีใครได้ข่าวของลัดดา จนเวลาผ่านล่วงเลยไปเกือบ 5  ปี  ที่พี่อัญได้รับโทรศัพท์จากศูนย์บำบัดว่า  ลัดดาเสียชีวิตแล้ว และทางศูนย์ฯ ก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว  พี่อัญจึงได้บอกกับป้าฤทัย  วันนั้นดารินจึงได้รู้ว่าเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว  ครอบครัวของเธอ  พ่อของเธอ  พี่สาวของเธอ   เธอเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับพี่ลัดดาจนวาระสุดท้ายของชีวิต 

                        ลัดดา  เด็กสาวผู้ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา  ทะเยอทะยานและเพ้อฝัน  เหตุใดที่ทำให้เธอต้องจากไปด้วยวัยเพียง  25  ปี  ใครกันทำให้ชีวิตของเธอต้องพังพินาศลง  เธอจะโทษใคร  ในเมื่อเธอตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวของเธอเอง  แม้ในวันที่เธอตาย  เธอก็ยังดีใจ  คนๆนั้นคือเธอ ไม่ใช่ดาริน  น้องสาวที่เธอรักมากที่สุด

ขอขอบคุณ  ดาริน   ผู้ซึ่งเล่าให้เราฟังถึงโศกนาฏกรรม ข้างต้น  ไม่มีใครหรอกที่ผิด แต่เพราะไม่มีใครล่วงรู้ชะตาชีวิตในอนาคตของเราได้   แต่เราเพียงแค่ต้องทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง